Een paar weken geleden kregen we in het kader van de Dream Academy weer een nieuwe opdracht van Sophie. In aflevering #31 van Searching Souls heb ik het gehad over wie ik werkelijk ben. Ik ben Spirit in een fysiek lichaam met een geconditioneerde Mind. Iedere rol die we onszelf toe bedelen, dus iedere ‘Ik ben … ‘ is een identificatie van de Mind.
De eerste vraag in de opdracht was wat er als eerste in je op kwam bij de vraag welke rol je bereid bent om los te laten. Ik wist het meteen, de rol van ‘huismoeder’.
Ik het afgelopen jaar heb ik regelmatig licht klagend tegen mijn man gezegd; ‘ik ben verworden tot niets meer dan een huisvrouw…’. De oneindige cyclus van de was doen, boodschappen doen, koken, afwassen, schoonmaken, kinderen wegbrengen, kinderen ophalen, luiers verschonen enzovoorts enzovoorts enzovoorts. Mijn leven vullend en het gevoel achterlatend dat er weinig ruimte was voor mijn grootse dromen.
Ik bleef het doen, dag in dag uit, vanuit het idee dat ik geen andere keus had, er geen andere optie was.
Sophie vroeg ons zo gedetailleerd mogelijk te omschrijven wat het allerergste scenario zou zijn als je de rol op zou geven. En deze vraag was zo krachtig om het voor mij gewoon lachwekkend werd. Ik omschreef een scenario waarbij wij de Familie Flodder uit de buurt zouden worden, waarbij de kindjes geen vriendjes en vriendinnetjes zouden hebben en ze uiteindelijk ook niet meer van mij zouden houden omdat ik, als hun moeder (ook een rol), niet goed voor hun zorgde.
Uiteindelijk werd de vraag gesteld hoe waarschijnlijk het was dat dit rampscenario uit zou komen… En dat was het moment waarop ik in staat was om mijn Mind te gaan observeren. Dat was namelijk het moment dat ik me realiseerde dat het hele rampscenario een product was van mijn Mind. Mijn ‘kleine zelf’, mijn ego die liever geen verandering wilt en alles graag bij het oude houdt. En dat was dus ook het moment dat ik het helemaal los kon laten. Want ik ben Spirit in een fysiek lichaam met een geconditioneerde Mind.
Betekent dat, dat ik nu de was niet meer doe, geen boodschappen doe en alles maar laat verslonzen? Nee natuurlijk niet! Het betekent alleen dat ik mij niet meer identificeer met deze rol. Dat ik niet meer zeg (hardop of in mezelf); ‘Ik ben huismoeder.’
En ik vervang het ook niet voor iets anders. Het enige wat ik nu zeg is: ‘IK BEN.’.
Want iedere rol waarmee we ons identificeren is als een masker wat we opzetten. Een masker waarmee we ons werkelijk zijn, Spirit, verhullen. En we doen het allemaal, constant. Ben je in de ene situatie dan staat het ene masker op en kom je in een andere situatie dan gaat er een ander masker op.
We leven allemaal in één groot gemaskerd bal.
Hoe gaaf zou het zijn als we onze maskers één voor één laten zakken. Ons ware zijn laten zien, ons hart open stellen en van daaruit het contact aangaan.
Dus niet, ik spreek vanuit mijn masker jouw masker aan. Want op dat moment ben ik niet wie ik werkelijk ben, maar spreek ik de ander ook niet aan op wie hij/zij werkelijk is. Maar IK BEN en JIJ BENT als twee ontegenzeggelijke mooie waarheden, krachtig naast elkaar.
Welk masker laat jij vandaag zakken?
🤡
Liefs, Renée
